Kazanie na obłóczyny Pasjonistów na Monte Argentario

W tych świętych ewangelicznych słowach, najdrożsi, streszcza się cała mowa, którą chcę wam wygłosić przed waszymi obłóczynami. Wielki macie, bardzo wielki powód do radości, najdrożsi, i do tego, by się cieszyć w Jezusie Chrystusie, bowiem zawsze godna czci Opatrzność Najwyższego naznaczyła od wieczności ten święty dzień, by zaliczyć was w szereg tego Małego Zgromadzenia Najświętszej Męki Jezusa Chrystusa, abyście żyjąc w nim w świętości życia polegającej na zachowywaniu naszych Świętych Reguł, które oparte są w całości na Świętej Ewangelii, otrzymacie niewiędnący wieniec chwały, quam repromisit Dominus diligentibus se.

Cóż innego przywodzi wam na myśl, najdrożsi, ten święty habit, który macie przyjąć, jeśli nie to, że poświęcacie się Bogu i porzucając wszelkie wygody i przyjemności świata, wstępujecie do Świętego Zgromadzenia, by posiąść dobra wieczne, jeśli będziecie wierni Bogu i wytrwali?

Cóż innego mają za cel Reguła Święta, ćwiczenia duchowe, pobożności, miłości bliźniego, wstawanie w środku nocy by chwalić Boga, niewygodne posłanie, posty, biczowanie się i inne elementy obserwancji, których uczy się i praktykuje w tej świętej samotni, jeśli święte życie, które nie ma w sobie nic światowego, ale ukierunkowane jest jedynie na to, by służyć najwyższemu Dobru, cui servire regnare estt? Jest to zadatek radości rajskiej, znalezienie szczęśliwości wśród nędzy. Bądźcie więc wielkiego serca, ukochani synowie: tollite... itd. z radością ducha przyjmijcie też bardzo słodkie jarzmo Pańskie. Jak wielką wdzięczność winiliście słodkiemu Jezusowi, który zechciał was dzisiaj przyodziać szlachetną i za¬szczytną liberią Swej Najświętszej Męki. Z jakąż łaskawością patrzy na was ten kochający Ojciec: spogląda na was jak na swoich najukochańszych synów, którzy nigdy nie zapomną, jak wiele uczynił i wycierpiał dla nich, a kierowani uczuciem przywdzieją ubogą czarną tunikę, by nosić nieustającą żałobę na pamiątkę mojej męki. mojej śmierci!

Jakimiż skarbami zasług, cnót będziecie ubogaceni. Pamiętajcie jednak, że aby nabyć tak ogromne bogactwa, trzeba wiernie wprowadzać w życie to, co mówi wam sam nasz Boski Zbawca, który skierowawszy do was to łagodne zaproszenie, by założyć sobie jego słodkie jarzmo i lekki ciężar, dodaje: discite a me quia mitis sum... itd. Najwznioślejsze nauczanie, lekcja pełna głębokiej świętości i nauki: w słowach tych streszcza się najwznioślejsza świętość: discite, uczcie się ode mnie jak być łagodnymi, nastawionymi pokojowo, pokornego serca, bo w pokorze serca zamknięte są wszystkie cnoty: pokorny sercem jest posłuszny, cierpliwy itd.

Wyryjcie sobie więc dobrze tę naukę w sercu, jeśli chcecie być święci. Przede wszystkim zalecam wam, żeby błyszczała pośród was święta miłość, gdy rozmawiacie z waszymi zakonnymi braćmi, jakbyście mieli jedno serce: proste spojrzenie itd. Nastawcie się na to, że mieszkając w tym świętym klasztorze pośród tylu dobrych sług Bożych, tak Profesów, jak i Nowicjuszy, będziecie mieli przykład takich cnót, jakich pragniecie. Musicie być jednak jak zapobiegliwa pszczoła zbierać, co najlepszego znajdziecie u wszystkich, by wyprodukować wasz miód, od jednego skromność, od drugiego milczenie itd. U każdego powinniście podpatrywać tę cnotę, która u niego jaśnieje, by ją naśladować, bo według słów św. Hieronima ta jest korzyść z mieszkania pośród wielu: ut ad alio discas humilitatem, ab laio patientiam, hic te silentium, ille te doceat mansuetudinem. Ale wy, każdy w sposób szczególny, powinien patrzeć na siebie jak na kruka pośród gołębi, itd.

Jeśli tak będziecie postępować, niewątpliwie ubogacicie się łaską Jezusa Chrystusa, a w konsekwencji będziecie prawdziwymi żołnierzami Najwyższego Władcy. Przede wszystkim itd. zaleca się posłuszeństwo dyrektorowi itd.

Teraz błogosławcie i dziękujcie Jezusowi za łaskę tak wielką, jakiej wam udziela, a uczuciom tym niech towarzyszy wasze serce itd.

Źródło: Przeżyć własną śmierć. Sylwetka duchowa i wybrane pisma św. Pawła od Krzyża, pod red. Waldemara Linke C.P., Warszawa 1999.