III. Osobowość nadprzyrodzona: dary i charyzmaty. 1/ Zjawiska nadprzyrodzone

Jak św. Jan od Krzyża, Paweł miał raczej sceptyczny stosunek do wartości zjawisk nadprzyrodzonych w drodze ku Bogu. Bał się pogoni za niezwykłościami jako takimi, mentalności magicznej, porywów tych, którzy uważani byli za bigotów i dewotki. Uderza kontrast pomiędzy jego pismami, w których nie ma nawet wzmianki o zjawiskach nadzwyczajnych  i niektórymi zeznaniami z procesów kanonicznych, które obfitują w świadectwa przypisujące je mu. Nie oznacza to, że nie uznawał darów nadzwyczajnych i nie używał ich gdy uważał, że służą chwale Bożej.

Świadectwa, które mówią o darach nadzwyczajnych, odnoszą się do wszystkich okresów jego życia, sięgając aż po okres jego życia płodowego i narodzin. Różni świadkowie potwierdzają, że czuły wspaniałe zapachy emanujące od jego osoby tam, gdzie się znajdował. Inni mówią, że widzieli jego twarz oświetloną aureolą ze lśniących promieni. Inni jeszcze mówią o bilokacji, tzn. o jego jednoczesnej obecności w różnych miejscach. Przypisuje mu się poza tym, przejście przez zamknięte drzwi, lewitację i nadzwyczajne skoki. Liczni świadkowie mówią o jego darze mądrości, wiedzy, poznania serc. Przepowiadając, zwracał się często do jakiejś osoby, bez wzywania jej po nazwisku, lecz określając jej grzechy, wątpliwości czy opory wobec łaski i nawołując ją do nawrócenia. 

Zawsze ktoś przyznawał, że rozpoznawał się w tych napomnieniach i się nawracał.

Źródło: Przeżyć własną śmierć. Sylwetka duchowa i wybrane pisma św. Pawła od Krzyża, pod red. Waldemara Linke C.P., Warszawa 1999.