II. Charyzmat założycielski i ojcostwo duchowe. 1/ Pawłowe przywództwo

Cechy typu znanego w psychologii jako przywódczy mają wielkie znaczenie w osobowości Pawła. Trudno jest powiedzieć w kilku słowach, jak się one ukształtowały, ale jest oczywiste, że Paweł był zawsze przywódcą. Nie zawsze udawało mu się realizować swe przywództwo, ale nigdy się nie zdarzyło, by z tego powodu stał się szeregowcem. W odróżnieniu od współczesnego mu św. Alfonsa, który nie był w stanie wypowiedzieć się do końca, dopóki żył jego kierownik duchowy, monsignor Falcoia, Paweł był zawsze przywódcą. Od wczesnego dzieciństwa, jak to żeśmy widzieli, powstało ciche przymierze między Pawłem a Janem Chrzcicielem na podstawie jasnego rozróżnienia ról: Paweł był przywódcą, Jan Chrzciciel - wiernym naśladowcą który potwierdzał jego duchową drogę.

Bardzo wcześnie Paweł poczuł podstawowe dla jego życia natchnienie do gromadzenia towarzyszy. Towarzyszom tym proponował oczywiście życie oparte na równości i na braterstwie, ale miał być pośród nich nosicielem podstawowej inspiracji. Ta cecha podstawowa rozwinie się stopniowo w owocne duchowe ojcostwo, nade wszystko wewnątrz Zgromadzenia, potem także na zewnątrz. To nie znaczy, że uznawał Zgromadzenie za swoje dzieło. Jest jednak prawdą że wskazane cechy stanowiły dyspozycję natury, potentia oboedientialis do uskutecznienia dzieła fundacji.

Źródło: Przeżyć własną śmierć. Sylwetka duchowa i wybrane pisma św. Pawła od Krzyża, pod red. Waldemara Linke C.P., Warszawa 1999.