5/ Działalność prawodawcza

Jak wiemy, pierwszą wersję Reguł sporządził Paweł w 1720, pogrążony w modlitwie i postach w Castellazzo i przekonany, że jest przedmiotem specjalnego oświecenia Bożego. Ta pewność nie wytworzyła w nim przekonania o niezmienności Reguł, jak czasem zdarza się u osób, które pojmują Boże oświecenia w kategoriach prawie magicznych. Przeciwnie, ciągle przerabiał Reguły i poddawał je ciągłym rewizjom, aż do roku swej śmierci, który zarazem był rokiem powstania ostatniej wersji i aprobaty. Natchnienie nie obniżyło w jego oczach znaczenia doświadczeń ani rad innych osób, tak ze Zgromadzenia, jak z zewnątrz. Jest z drugiej strony prawdą, że nie uległ też nierozsądnemu rewizjonizmowi. Strzegł zazdrośnie istoty pierwotnego natchnienia nie lękając się dyskutować z rewizorami z rzymskich kongregacji, zwłaszcza co do norm dotyczących wspólnotowego ubóstwa.

Do tych Reguł dodał serię szczegółowych regulaminów: dla misjonarzy, dla nowicjuszy, dla postulantów, dla braci murarzy i dla oblatów. Dla mniszek Pasjonistek napisał zarówno Reguły jak i Regulaminy. Różne normy tych szczegółowych regulaminów wpłynęły potem na Konstytucje Zgromadzenia. Na trzeciej kapitule generalnej (1758), został zaaprobowany także Regulamin generalny, który miał moc dyscyplinarną równą Regułom, z tą tylko różnicą, że jego normy pochodziły od wewnętrznej władzy Zgromadzenia i mogły być przez nią zmieniane. Znalazły w nim odbicie różne dekrety kapituł generalnych i Regulamin, który Paweł pisał co najmniej od 1755 r.  Te normy, do których dochodziły różne dekrety powstałe przy okazji wizyt kanonicznych, szczegółowo określały zachowanie zakonników w różnych okolicznościach, w przekonaniu, że od wierności w małych rzeczach może zależeć dobro lub zło wspólnoty.

Źródło: Przeżyć własną śmierć. Sylwetka duchowa i wybrane pisma św. Pawła od Krzyża, pod red. Waldemara Linke C.P., Warszawa 1999.