2/ Charyzmat założyciela

Fundacja nowego ruchu duchowego w Kościele dochodzi do skutku za sprawą daru Boga, który nazywa się charyzmatem. Taki charyzmat nie jest w pierwszym rzędzie ukierunkowany na wzrost duchowy osoby, która go otrzymuje, lecz raczej na wzrost Ciała Chrystusa, którym jest Kościół. Dla osoby, która nosi w sobie taki dar, stanowi on ciężar i zobowiązanie, nie zaś przywilej, którym można by się delektować.

Paweł od Krzyża, tak jak zazwyczaj założyciele, miał jasną świadomość tego nadnaturalnego faktu i to potwierdził wiele razy. „Zgromadzenie - powiada - jest w całości dziełem Pana” ; „dziełem Jego wspaniałej ręki”; „wielkim dziełem Boga”. Od początku było to dla niego jasne, ponieważ zapisał w „Dzienniku duchowym”, że odczuwał „szczególny zapał do modlitwy zwróconej do Boga, by On dokonał prędko założenia tego świętego Zgromadzenia w Kościele” . Następnego dnia odczuwał jeszcze ten sam impuls, dorzucając jeszcze do modlitwy, „by przysłał ludzi dla większej Swej chwały i pożytku bliźnich”.

Źródło: Przeżyć własną śmierć. Sylwetka duchowa i wybrane pisma św. Pawła od Krzyża, pod red. Waldemara Linke C.P., Warszawa 1999.