15. Śmierć mistyczna i pokora

Do wszystkiego, co odnosi się do spraw zakonnych, zachowam zawsze dystans, jako do czegoś, co nie jest dobre, czy nie ma znaczenia. Nie będę się do niczego wtrącała, uznając moją nicość, nie wyrażę też nigdy mojego zdania, zostawiając wszystko tym, którzy się tym powinni zajmować, bo to wynika z mojej nicości. Będę uznawała się za nic, wiedząc i rozumiejąc tylko, że nic nie wiem i nic nie rozumiem, a zawsze tylko będę pożądać, wiedzieć i rozumieć życie Jezusa: pokorne, pogrążone w pogardzie i niesławie. To jest drogą, prawdą i życiem. Święta pokora; z nią chcę umrzeć! O, święta śmierci!

Źródło: Przeżyć własną śmierć. Sylwetka duchowa i wybrane pisma św. Pawła od Krzyża, pod red. Waldemara Linke C.P., Warszawa 1999.